1.
20 uur: de groep, 10 deelnemers, worden welkom geheten door A, die bereid blijkt deze avond de leiding van het gesprek op zich te nemen. Ten behoeve van de nieuweling leest hij de gespreksregels voor en geeft hierbij een beknopte toelichting. Vervolgens vraagt hij suggesties ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond.

Na een korte bezinning, zegt B:

Het heeft jaren geduurd, voordat ik in de gaten kreeg ‘verslaafd’ te zijn geraakt. Ik heb daarbij zeker ook eerst ‘last’ gehad van een soort ontkenningsfase. Maar toen die ontkenning eenmaal was verdwenen, bleef ik zitten met de vraag naar de oorzaak van mijn ‘anders’ zijn, dat wil zeggen: de oorzaak van mijn verslaving – waar komt dat vandaan – ik merk dat ik tijd besteed om verklaringen te vinden….Ik twijfel echter of mij dat zal lukken, maar toch keren dit soort gedachtes telkens weer terug. Hoe moet ik hiermee omgaan?

Uit de reacties blijkt hiermee het gespreksonderwerp voor deze avond te zijn gekozen. Tijdens de hierop volgende ronde worden de volgende reacties genoteerd:

1. indertijd ben ik absoluut en volstrekt vastgelopen – en dat had ik ook wel in de gaten – maar ik zocht eigenlijk niet naar een achterliggende oorzaak – op een of andere manier zat ik vol met angsten en twijfels, die ik allemaal verklaarde uit omstandigheden, zoals de oorlog en alle daaruit voort gekomen verliezen en ellende. Tegen die achtergrond bleek het mogelijk je prettig te voelen door telkens een fikse slok uit een fles. Pas later heb ik begrepen dat drank, in mijn geval, geen troostende uitwerking had, maar integendeel het initiatief overnam en stuurde in een volstrekt destructieve richting. Daarom is het ook een enorme opluchting geweest mijn koers radicaal om te gooien. En voelde dat ook als een ‘echte’ bevrijding: het binnenstappen in de kliniek, het afkicken in bed in het ziekenzaaltje – zelfs de daarop volgende geweldadige uitbarsting door mijn afkickverschijnselen – en aansluitend mijn opsluiting in de gesloten afdeling van een psychiatrisch inrichting – ik heb daarvan met ‘volle teugen’ genoten. Heb mij daar geen moment verveeld of ongewenst of onbegrepen gevoeld en was daar voor 100% op mijn plaats – ik was eraan toe en begon, achter de tralies, langzamerhand te begrijpen hoe mijn leven in elkaar zat en welke richting ik zou kunnen gaan om uiteindelijk te herstellen. Misschien was het meest fundamentele wel, dat ik mijn situatie volstrekt accepteerde. In ieder geval heb ik de zorg die ik kreeg voor 100% gewaardeerd als een groot geschenk. Dat gevoel is gebleven en is later, dank zij het contact met ‘de groep’, alleen maar verder gegroeid. En eigenlijk ben ik daar nog steeds mee bezig en verheug mij over mijn leven: een groot kado.

2. indertijd ben ik geconfronteerd door ‘mannen die vreemde dingen doen’ – en dan neem je een beslissing die desastreus uitpakt – waarvan je bovendien weet wat de gevolgen zullen zijn – ik ben er zelf ‘bewust’ mee begonnen – gelukkig hebben anderen mij inzicht gegeven om een andere koers in te slaan – dat kon ik dan ook nog eens rigoreus – ben trouwens nieuwsgierig om te weten hoe dat komt – trouwens: ik heb zelf gekozen voor die verkeerde beslissingen en ben daar eigenlijk wel benieuwd naar….

3. al jong heb ik een tik gevoeld – achter in m’n gedachten wist ik ‘ik zit niet goed’ – was toen 17 a 18 jaar – omstreeks m’n 20e gingen dingen echt fout – nu heb ik geleerd: kleine stapjes zetten is belangrijk – doe nu vrijwilligerswerk en dat gaat heel goed – kollega’s en buurtbewoners waarderen mij – ik train met ‘kleine’ schema’s – werd laatst aangehouden op mijn fiets en kreeg te horen dat een boete was kwijtgescholden – dat had ik nog nooit meegemaakt – zo heb ik geduld geleerd – er zijn trouwens nog meer dingen goed gegaan en ik vind dat m’n leven er nu goed uitziet – doe nu trouwens ook een cursus ‘mind fullness’ en dat gaat goed – leer dan dingen die later van pas komen – ga nu m’n refusal, 2 pillen per dag, afbouwen – wil rustig bij de dag leven – niet te snel – niet forceren…..

4. na bijna 30 jaar gebruik met altijd en uitsluitend het doel: dronken te worden, realiseerde ik mij begin jaren ’90 dat ik een probleem had ontwikkeld: verslaving. De afgelopen 2 jaar ben ik toen in het behandelcircuit gegaan – ‘ik ben verslavings gevoelig en wil me niet beperken tot 2 biertjes – ga nu na deze meeting naar de Jellinek voor psychotherapie: ben nu wel gestopt – het verband met psychotherapie is mij nog niet duidelijk – ik gebruik nu niet – de inrichting van mijn leven is voorlopig nog niet aan de orde.

5. ik kom hier nu al zo’n 19 jaar – vanaf m’n 15e was een glas wijn een ‘dempertje’ – nu weet ik dat ik ADHD heb, maar dat was vroeger niet bekend en zo liep ik 20 jaar geleden vast – ben toen naar het CAD en later naar de groep gegaan – ben open en eerlijk geworden en dat alles heeft mij geholpen: mensen hebben mij toen geaccepteerd – ik heb ook opnames gehad – als ik eenmaal begin loopt ‘t spaak – op ‘t moment dat ik begin, denk ik: ‘t loopt niet uit de hand – er is een systeem – ben altijd, met geluk, door ‘t oog van de naald gekropen – heb ook veel gave ervaringen met de groep: heb dat ook gezegd aan de psychiater – een glas is teveel en een palet te weinig – dat inzicht heeft mij 20 jaar gekost – wil dat nu graag zeggen…

6. eenmaal in klinieken was ik boos da ik verslaafd was en kwam tenslotte in de groep, waar ik leerde: gisteren kan ik niet meer veranderen – morgen nog niet – het gaat alleen maar om vandaag – en dat is de enige termijn die ik droog moet zien te houden: van wat ik hoorde geloofde ik aanvankelijk helemaal niets, maar niettemin: al die verhalen bleken waar – zo leerde ik tijd kopen – had zelf niets in de gaten en merkte niet dat ik geestelijk en lichamelijk kapot was – en naarmate mijn herstel vorderde, heb ik niet meer bewust gezocht naar ‘de’ oorzaak, maar kwam gewoon de oorzaken en momenten tegen waar het ‘verbergen’ mis was gegaan – dat bracht mij een soort serene rust en zicht op mensen waar ‘t goed mee ging: en dat heeft mij 2 a 3 jaar afwezigheid gekost: nu denk ik weer terug te zijn.

7. m’n oudste zoon ging ‘buggie jumpen’, de andere is piloot – ze leven nog steeds; zelf zocht ik hoge risico’s, maar was verlegen – met een slok op had ik minder gene – nu heb ik geen alcohol meer nodig – eigenlijk is leven zonder ‘gebruiken’ veel spannender en kan je zo op allerlei manieren zelf spanning organiseren: daar maak ik dan foto’s van voor een vriend die ze kan gebruiken om schilderijen te maken – ik hou wel van spanningen en risico’s – zo hoorde ik vandaag van de bergklimmer die verongelukte en het hotel-meisje van Kahn. Dan denk ik: ‘t gaat een keer fout, toch!

8. ik heb bewondering voor die vlot vertelde verhalen uit het verleden. Sommige films heb ik wel 82 keer gezien – het is een beetje pervers van 2 walletjes eten: niet gebruiken, betekent ‘s ochtends helder wakker worden – ik ben sterker uit mijn verslaving gekomen: plus: wij hebben dingen meegemaakt die anderen niet kennen – parallel aan de groep liep ik bij een psychiater met de vraag: hoe is ‘t zover gekomen – nu is het voor mij allemaal zo duidelijk – ik heb heldere antwoorden gekregen en kan ‘t verleden een plaats geven zonder bitter of ander gevoel van wrok of teleurstelling, zij het wel met verdriet – ben tenslotte met het heden bezig gegaan: had toen een buro en leverde artiesten – rekende contant af – zakken met kleingeld – zat met mijn collega hele nachten geld te tellen – kwam er tenslotte niet meer uit – ontleende per saldo een zekere trots aan m’n verslaving….

9. (nieuweling) mijn verslaving is lekker, waar alle andere dingen bij wegvallen – erover nadenken helpt mij de oorzaken op te sporen – en ik hoop op een bevrijding en een nieuwe start.

10. Ter afsluiting van de ronde krijgt B nog eenmaal het woord en zegt: ik heb goed geluisterd – heb alle invalshoeken gehoord – zelf heb ik 11 tot 12 jaar jaar lopen zoeken om een andere invulling aan m’n leven te geven en trap in m’n eigen verhaal – ik wil ‘gewoon’ in een roes komen – maar toch, dat kan ‘t niet alleen zijn – ik heb ‘gewoon’ een verkeerd controle mechanisme en dat overruled de rest – ‘t belangrijkste is dat ik nooit ben toegekomen aan rust – ik overleef meer dan ik leef – en zodra ik in een verstandige stroom kom is er maar een kleinigheid nodig om toch een biertje te bestellen – de kliniek vind ik bezwaarlijk, dan raak ik m’n baan kwijt – ik hoop oud en wijs te worden, maar liever eerst maar oud.

Hiermee is de gespreksronde voltooid, wordt de avond afgesloten, bestaat gelegenheid de groepskas te spekken, wordt gezamenlijk het lokaal opgeruimd, het gebruikte serviesgoed afgewassen en opgeborgen alsmede tenslotte de overige groepssporen weggepoetst, waarna eenieder haar/zijns weg gaat om (wellicht) volgende week weer terug te keren.

—————————————————

Zelfhelpgroep Buitenveldert 9.5.2011 – Montessorischool – AJErnststraat 112 – Amsterdam.

Tegen 8 uur is de groepstafel met 12 deelnemers bijna geheel gevuld, inclusief enkele laatkomers die zich moeten haasten om de gezamenlijke opening van deze bijeenkomst toch nog op het nippertje bij te wonen. De gespreksleider (A) heet eenieder welkom en vraagt suggesties ter bepaling van het thema voor het groepsgesprek van deze avond. Na een moment van bezinning, doet hij zelf hiertoe het volgende voorstel en zegt:

A: nadat ik een aantal jaren geleden was gestopt met mijn drankgebruik en mijn verslaving had aangepakt, merkte ik in de praktijk van alle dag, dat mijn relatie met ‘oude vrienden’, soms heel erg stroef was geworden en zelfs het praatje rondging dat ik nu in een soort sekte zou zitten – hebben jullie dat soort ervaring ook en hoe hanteer je die situatie dan…..?

Uit de spontane reacties lijkt eenieder wel soortgelijke ervaringen te hebben en ook de behoefte te voelen hierover van gedachten te wisselen, zodat aldus het onderwerp voor deze avond is bepaald.

Tijdens de hierop volgende gespreksronde worden in grote lijnen de volgende opmerkingen gemaakt:

1. kort na mijn verblijf in de Jellinekkliniek, werd ik ruimschoots geconfronteerd met de reacties van de buitenwereld. Zo kwam ik ook terecht op een familie-reunie. Dat waren nogal veel mensen. Ik zag er eigenlijk nogal tegen op. En inderdaad: iedereen leek alles te weten. Sommigen hielden afstand en leken niet de minste zin te hebben in contact. Maar een oude tante van mij stond met twee kleine meisjes (nichtjes) te praten; toen ze mij zag, maakte ze tegen die meisjes een opmerking over mij, ongeveer zo: ‘kijk dit is oom ….., vroeger was hij slecht maar nu is hij goed……!’ Resultaat was grote bange ogen bij die meisjes. Ik voelde mij absoluut voor schut staan. En toch zal zoiets goed bedoeld zijn geweest, alleen niet zo leuk. Zo voelde ik dat. En eigenlijk is dat ook mijn ervaring met de rest van de buitenwereld: je moet je best blijven doen om ‘iets’ te bewijzen: vroeger slecht, nu goed….toch? of niet….zekerheid daarover bestaat in ieder geval niet – het zal eerst moeten blijken…zoiets. Dus absoluut geen gevoel van lekker thuiskomen of goede vrienden……..

2. ik heb dezelfde ervaring: oude relaties maakten ook opmerkingen – kennelijk was er aanvankelijk twijfel en ongeloof – later verwachtte ik schouderklopjes, maar die kwamen ook niet – tegenwoordig kom ik heel weinig mensen tegen uit die drankperiode – trouwens veel zijn gewoon dood – maar ik voel dat ik daar niet teveel in wil blijven hangen – opmerkingen doen me niet zoveel – op de tennisbaan zie ik veel roséetjes, waar ik niet aan meedoe – soms ga ik echter in de verdediging – ook vroeg iemand eens of ik kwam eten – ik was dat weekend bij kennissen in Limburg: dat is dan voor mij linke soep – net zoals meegaan naar ‘het voetballen’ op kunstgras, waar drank in plastic bekertjes overmatig perspectief oplevert – tenslotte hoorde ik dat zelfs Poetin in de toekomst geen nieuwe functie meer ambieert met het oog op de overmatige levensstijl…..

3. ik werd eens geattendeerd op een soort semi-interesse voor mijn niet-drinken en was daardoor geraakt – misschien zegt dat meer over mezelf – maar als mensen echt zijn geinteresseerd dan wil ik daar ook zeker wel over praten – anders niet – trouwens, er is ook nog zoiets als het ‘heft in eigen handen nemen’ – dat wil zeggen zelf initiatief nemen is ook wel degelijk mogelijk en nuttig, want/en dan zijn de rollen omgedraaid, maar daarnaast dienen mensen zeker ook hun eigen weg te kunnen gaan…………………………….

4. wat andere mensen doen of voelen, interesseert mij geen ene malle moer…..

5. ik vind dit een interessant onderwerp – om te beginnen, vind ik, moet je uitkijken met het woord ‘vriend’ – zeker als je je inspant om je verslaving onder controle te krijgen – er dreigt dan een tegenstelling met ‘vrienden’, die ‘t geen probleem vinden – de vraag blijft ‘hoe en wat te doen’ aan/met verslaving – er zijn veel misverstanden: bij velen bestaat een verkeerd beeld – er is veel pessimisme – misschien benijden vrienden/kennissen je, zeker als ze eigenlijk je voorbeeld zouden willen volgen, maar niet kunnen – veel heeft stellig te maken met een ongezonde leefstijl – ik ben net met vakantie geweest, waar veel innemers waren – gelukkig geen grote drankgelagen, maar wel veel ochtend-pilsjes waargenomen – alles was gewoon gericht op veel zuipen en vreten – en ik kan nu wel snorkelen en duiklessen, maar dat is een ander leven waar mijn oude vrinden niet inpassen – ik heb daar ruim voldoende voorbeelden van gezien en dat is wat anders dan omgaan met je medemens op een warme, waardige manier – en daarom trek ik liever mijn eigen spoor….!

6. mijn oude vrienden zitten in de kroeg – nu kom ik mensen tegen, bijvoorbeeld met koninginnedag, met niet-drinkende nieuwe vrienden – kom dus geen mensen tegen die wel drinken – wel daarna onder het motto ‘kom, we gaan naar Welling!’ – en daar zag iemand mij observeren met een glas cola zonder tic en had daarover opmerkingen – maar ik word daar niet warm of koud van – ben gewoon erg blij dat ik nog vrienden heb – kan trouwens ook uit met vrienden die niet drinken – of soms wel – sommige kokketteren er zelfs mee.

7. ik ben erg blij dat mijn goede vrienden geen grote innemers zijn – iedereen heeft z’n eigen problemen – ik kan mijn situatie niet uitleggen – vader en moeder zijn dichtbij – de rest van de wereld niet….

8. ik heb er wel erg veel last van – zelf kies ik er dan voor toch weer wat te drinken – ik schommel heen en weer en sta bekend als een ‘losgeslagen gek!…..’

9. een moeilijk onderwerp: het gaat over vertrouwen – familie – vrienden – ik heb dat vertrouwen nog niet terug en heb hen daarom opzij geschoven en geloof dat als ik de slag verlies, dat ik dan nog niet de oorlog heb verloren – trouwens binnen de familie hebben flinke zuipers gezeten en die zijn nu kapot – feit is wel dat het vertrouwen verdween en mijn familie begon mij te controleren – ik ging door de grond – die controle is een drama geweest….

10. er waren niet zoveel mensen die wisten dat ik dronk – dus heb ik ook nooit zo’n situatie gehad met drankmakkers – heb wel getracht dat uit te leggen – sommigen herkennen dat ook wel, vooral uit de hoek van roken en eten….maar bij mensen die niet verslavings-gevoelig zijn probeer ik wel daarover te praten, maar weinig mensen begrijpen het – niettemin: ik vertel het wel – maar ik drink sowieso niet als ik voor de zaak bezig ben – en merk dat mijn directe familie het vertrouwen wel terugkrijgt – probeer me ook kwetsbaar op te stellen – stoer doen heeft omgekeerd effect – en: ik ben degeen die fris blijft en dat geeft voordeel – heb er nu geen problemen meer mee en echte vrienden weten ‘het’ allemaal – ik doe gewoon m’n best en dan is de stoom van de ketel.

Hiermee is de ronde voltooid, terwijl A afsluitend zegt: ik heb maling hoe mensen over mij denken, maar positieve bijkomstigheid is wel dat ik net ben gevraagd om mijn ervaringen te vertellen binnen de bank waar mijn schoondochter werkt = en dat is gewoon leuk!
——————————————————

Zelfhelpgroep Buitenveldert 2.5.2011 – AJErnststraat 112, Amsterdam – Montessorischool.

Pasen 2011 ligt net achter ons en na de gelijknamige vakantie van een week, hervat de groep de wekelijkse samenkomsten. Er zijn 3 nieuwelingen, die derhalve aan het begin van de avond speciaal welkom worden geheten door de gespreksleider, die tevens de gespreksregels voorleest en toelicht. Aansluitend nodigt hij uit tot het doen van suggesties teneinde het gespreksonderwerp voor deze avond vast te stellen. Hierop reageert A, met de volgende ervaring en vraagstelling:

A: af en toe gebruik ik refusal; in bepaalde periodes heb ik dat nodig, naar mijn gevoel. En door die refusal voelt het dan alsof mijn neiging tot ‘verslaafd gebruik’ in de ijskast wordt gezet. Dan neem ik dus niks. En dan verdwijnt ook de zucht, zeg maar de zin om te gaan drinken. Maar het komt ook voor dat ik door mijzelf word verrast en dan loop ik achter de feiten aan. En over die laatste variant loop ik te denken, dat wil zeggen: hoe kom ik erachter dat mijn verslaving weer de kop opsteekt, terwijl ik eigenlijk nog niks in de gaten heb. Dan kan ik met open ogen in de val lopen van mijn eigen verslaving. Hoe kan ik daar beter mee omgaan?

Uit de reacties blijkt dat hiermee het gespreksonderwerp voor deze avond is bepaald en start aansluitend de gespreksronde, waarin de navolgende opmerkingen worden gemaakt:

1. de afgelopen maand (april) was ‘t heerlijk zonnig weer – zelf heb ik jaarlijks juist in deze periode vaak een terugval – ben dit keer bij de huisarts refusal gaan halen en vraag mij af: hoe lang moet ik daarmee doorgaan? Wel ben ik mijn zucht de baas gebleven dank zij diezelfde refusal en ben in die periode ook thuis gebleven – vroeger was ik bang dat ik zonder spanning mij rot zou vervelen – nu viel dat best mee – dus toch: mijn functioneren gaat steeds beter – en ik ben heel blij dat te kunnen zeggen – en ga tenslotte niet te ver vooruit denken.

2. spanning is inderdaad een belangrijk onderwerp – maar bij mij niet zo bepalend voor de vraag of ik wel of niet drink – indertijd dronk ik sowieso wel – maar nu lukt het me vrij aardig gewoon niet te drinken en red ik het ook zonder refusal.

3. ik heb diverse mensen meegemaakt die refusal gebruikten – en dat ging hartstikke goed – zelf heb ik het nooit gebruikt – maar ik zag hier aan tafel ook mensen die er erg mee op en neer gingen – zelf vind ik: als je er baat bij hebt, dan moet je ‘t maar doen ….sommige mensen doen het jaren lang – zelf had ik ‘t in het begin erg moeilijk maar nam geen refusal – ik denk trouwens ook wel eens, dat terugval misschien ook wel bij het nieuwe leven hoort – bovendien: hoe langer ik niet gebruik, hoe rustiger ik mij voel: ik ga in ieder geval wel elke week naar de groep en iedereen moet zelf maar beslissen of hij wel of niet refusal neemt.

4. sinds 8 maanden neem ik refusal – daarvoor niet – ik wilde gewoon geen refusal – en zo kon ik ook een achterdeurtje openhouden – tegelijk ging ik wel naar de groep – later ging ik wel refusal innemen onder toezicht – sindsdien is rotzooien voor mij verleden tijd – bij trek, voel ik nu heel bewust: dat kan niet – bovendien heb ik 4 geweldige kinderen – we zijn dicht bij elkaar gekomen – ‘t leven lacht mij nu toe – ik ben gelukkig – ik heb zoiets nog nooit mee gemaakt – dagelijks voel ik mij sterker en ik voel mij echt in mijn kracht komen!

5. in mijn verhaal is geen sprake van een langzame orientatie. Op het moment dat ik mijn verslaving ontdekte, ben ik zonder uitstel meteen opgenomen en heb vervolgens alle aangeboden hulp zonder mankeren en met graagte tot mij genomen: allerlei soorten pillen en prikken, adviezen, zelfhelpgroep, sporttraining, therapieen, dagelijkse oefeningen, het kon niet op. En bovendien: ik wilde graag herstellen, worden zoals andere herstelde patienten, die ik daar tegenkwam. Ik luisterde naar hun verhalen. En ik geloofde de adviezen van de therapeuten. Natuurlijk heb ik daar ook volop kunnen genieten van mede-patienten, die door hun refusal heendronken en doodziek werden. Zeer leerzame, voor mij gratis, lessen. Zien hoe armzalig mensen met hun leven kunnen rotzooien. Onvergetelijk. In dat opzicht heb ik ook geleerd wat een flauwekul het is om te denken dat refusal een wonderpil is. Ik heb het zelf jarenlang geslikt, maar alleen maar om iedere dag even stil te staan bij mijn eigen opgave om die dag er weer bewust tegen aan te gaan. Binnen die relativiteit was het dan ook niet meer of minder dan een confrontatie met mezelf, die mij heel gewoon telkens goed wakker maakte en mij bevrijdde van mijn mogelijk sluimerende neiging om (weer) te escapen. Niet meer, maar ook niet minder. Geen wondermiddel, wel handig.

6. jaren geleden ben ik binnen gekomen bij de AA – daar werden 2 jongens mijn sponsor – van de een heb ik veel geleerd, de ander klopte niet helemaal; die was wat verbeten en docerend en belerend – na 15 jaar viel die weg middels een suicide – de andere is terug- gevallen – zelf heb ik heel veel gelezen – ben later bij de Buitenveldert-groep gekomen – hier is leven – hier is plaats voor de vraag ‘hoe goed zit je in de materie’ – wel of niet refusal nemen – vroeg of laat moet er een punt komen dat je het bewust ‘niet nodig hebt” – als iemand lang, of voortaan ‘altijd’ refusal neemt, gaat ‘t volgens mij niet goed…..

7. na contact met de bedrijfsarts, ben ik jarenlang refusal gaan slikken – droeg het nog langer mee in m’n beurs – daarbij kijkt de omgeving aanvankelijk met argus-ogen – pas als je langer abstinent bent, kan je spanningen gaan herkennen – of aktie ondernemen om mensen te bezoeken – heb nooit de behoefte gevoeld om ongevraagd m’n verleden aan anderen aan te bieden – alleen zelf kan je bepalen om een zinvol ‘nieuw’ leven op de te bouwen niet alleen zonder gebruik, maar ook en vooral door nieuwe dingen te gaan doen: er zijn prachtige films over gemaakt, zoals ‘Under the Vulcano’ en ‘Las Vegas’ – ook belangrijk is het om ‘zelfspot’ te ontwikkelen – te leren lachen om jezelf; het leven de moeite waard maken – dat te vinden, is iets dat je alleen zelf kunt doen.

8. de nieuwelingen:
8.1. na 30 jaar misbruik, ben ik sinds 3 weken aan de antabus (=refusal) – dat blokkeert m’n achterdeurtje – ten aanzien van spanningen voel ik dat ik anders op de roes zou anticiperen en daarin een reden vinden om weer terug te vallen – ik wil blijven doorwerken aan m’n eigen proces.
8.2. ik zou zeggen: check je motieven goed – ik werp barrieres op en zoek argumenten om ‘t weer anders te doen – wil ook graag een achterdeurtje – strijd leveren blijft nodig en is herkenbaar – ik geloof dat ik hier goed zit.
8.3. ben hier terecht gekomen dank zij m’n dochter – had lang geleden al problemen met drank en pillen en woonde toen in Frankrijk – nu al weer jaren in Buitenveldert – mijn vriendinnen zitten in Meppel en Vlissingen – kreeg een coma – ben toen gestopt – maar kan de eenzaamheid niet meer aan – heb sinds 2 jaar geen alcohol meer aangeraakt en ben bang voor refusal – barst van de spanning – hoop op contact met andere mensen.

9. afronding:
A: dank voor alle openheid – ik heb zelf trouwens ook veel en vaak refusal gebruikt, maar word daar zo moe van – is nogal 2-slachtig – ik blijf ‘t nu maar gewoon even slikken – ben te vaak terug gevallen en wil dat niet meer.

Aansluitend draagt eenieder enig geld af in de groepspot en wordt de bijeenkomst gesloten om 21.05 uur.

———————————————-

18 april 2011. Zelfhelpgroep Buitenveldert, zoals gebruikelijk in de Montessorischool aan de AJ Ernststraat 112, Amsterdam.

Pasen nadert. Dat betekent een korte (school-)vacantie: volgende week is er dan ook geen groep. Thans wel:10 deelnemers, die gezamenlijk om acht uur tot de start van de groep overgaan. De gespreksleider (A) lanceert zelf het onderwerp voor het groepsgesprek, hij zegt:
‘sinds enkele weken ben ik gestopt met roken; nu voel ik onrust – eenzelfde onrust als ik meemaakte toen ik 8 jaar geleden stopte met drank – gedachten ook uit die periode wat betreft het verdriet wat ik anderen heb aangedaan – schuldbesef – dat komt allemaal weer naar boven – het gaat niet zozeer om zelfmedelijden maar het zijn ‘gewoon’ schuldgevoelens. Is dat herkenbaar voor anderen en wat doe je eraan?’

De gespreksronde ontwikkelt zich aansluitend ongeveer als volgt:

1. misschien heeft dit alles ook te maken met ‘gewoon’ ouder worden – mijn ouders zijn vrij kort na elkaar overleden – zelf had ik net een nieuwe baan – ik heb toen die situatie totaal onderschat, met name wat betreft de ziekte van mijn vader met als gevolg een knagend schuldgevoel – ben toen, na zijn overlijden, ook gelijk de kroeg ingedoken – terwijl ik eigenlijk vind dat je juist op zo’n moment het rouwproces nuchter moet meemaken – dat lukte dus niet – nu was er weer de dood van Loek – al die dingen overvallen mij en telkens herken ik hetzelfde rare schuldgevoel – ik voel dan dat ik iets zou moeten ‘doen’, maar sta met lege handen en doe niks… voel mij erg machteloos dus…

2. ik heb nooit een warme band met mijn ouders gehad en heb dan ook geen enkele last van een schuldgevoel in die richting.

3. ik heb geen schuldgevoel – misschien komt dat wel omdat ik mijn verslaving echt ervaar als een ziekte – en daarmee blijft dat op zichzelf absoluut ook erg moeilijk te hanteren – vergelijkbaar met bijvoorbeeld schizofrenie – 35 jaar terug heb ik dat al in de gaten gekregen – in tegenstelling tot ADHD, waar ik (ook) mee werd geconfronteerd en dat is pas sinds kort als ziekte ‘benoemd’ – overigens accepteren de meeste mensen mij wel – nu heb ik geen gezin of partner – en ben blij dat ik zelf niet ook nog eens gebukt ga onder een schuldgevoel, waar je uiteindelijk helemaal niks aan hebt.

4. schuldgevoel ken ik niet – m’n oudste zoon heeft wel ‘t een en ander van mij meegemaakt en trouwens ook nog eens veel steun gegeven aan mijn dochter….

5. op ‘t moment zelf, dus tijdens het gebruik, had ik wel een schuldgevoel – maar inmiddels gaat ‘t nu heel erg goed – soms (even) niet – maar dan gaat ‘t net als bij migraine – het is na 2×2 dagen gebeurd en dan heb ik wel degelijk een schuldgevoel en weet ik wat ik moet doen en dan vind ik weer een oplossing – intussen heb ik indertijd ook gestolen bij m’n werkgever en toen heb ik mij wel schuldig gevoeld – dat blijft toch hangen – trouwens ik kan niet lang boos zijn – wel had ik daar last van bijvoorbeeld bij het snuiven met een vriendin in aanwezigheid van haar kleine dochtertje……

6. ik werk al een tijdje niet en dat geeft mij een schuldgevoel – zo had ik 10 jaar lang een uitkering – daar was ik makkelijk in – trouwens ik heb mezelf weinig kunnen ontwikkelen – en heb in mijn leven veel gemist – dat heeft ook veel met me gedaan – en veel van die mislukkingen hebben te maken met mijn verslaving – zo ontstond ook na 19 jaar de scheiding – ik kan de dingen niet goed aanpakken en laat alles maar een beetje lopen – maar ik werk er wel aan….

7. ik heb niet zoveel last van schuldgevoel – ik dronk toen mijn vader stierf – mijn moeder overleed 2 jaar terug en toen was ik nuchter, ben dat ook nog eens 2 jaar gebleven en toen is het dus goed gegaan – overigens hoort terugvallen er ‘gewoon’ bij, vind ik dan – ik experimenteer dan ook nog eens om erachter te komen wat drank met mij ‘doet’ – heb trouwens nu een goed gevoel bij de dingen die ik doe – ze zijn meestal wel saai – maar soms zijn terrasjes met een beetje humor ook zeer hanteerbaar….ik ga mij nu niet permanent schuldig zitten voelen – kan wel gewoon leven met de formule ‘vandaag niet drinken’ – bovendien is de Artis-buurt voor mij taboe…..wil me niet druk maken over mijn schuldgevoel – heb daar wel last van tegenover mijn dochter, waarmee geen contact is – ook vroeger ging die relatie niet – er moet dus nog het een en ander worden rechtgezet – ik moet daarvoor de goede plek en het goede moment vinden – en mij daar vooral niet druk over gaan lopen maken – wel contact heb ik met de Jellinek – twee maanden terug had ik een terugval – toen heeft ook de buurvrouw een extra hekje in de tuin neergezet – ik geloof dat mijn schuldgevoel eigenlijk gewoon weg-ebt…

8. voor mij heeft schuldgevoel eigenlijk de betekenis dat ik het anders had kunnen en moeten doen – en dat lijkt vaak ook een mogelijkheid – maar in de grond van de zaak is het natuurlijk onzin – ik bedoel: echte onzin – want: het is gegaan zoals het gegaan is en dat laat zich niet veranderen met terugwerkende kracht. Dus: natuurlijk heb ik in vuur en vlam gestaan als ik (weer) eens iets volstrekt verkeerds had gedaan: bijvoorbeeld gelogen, dronken achter het stuur, gestolen en betrapt, ga zo maar door: en o, wat kon ik dan een spijt hebben – aan smoezen geen gebrek. En waarvan kan ik dan nu nog spijt hebben? Ik denk dat dat erg veel te maken heeft met mijn eigen onvermogen om het perfecte misdrijf te plegen, want, laten we wel wezen: ik schaamde mij vanwege de ontdekking, vanwege de afgang. En dat alles werd alleen maar erger al naarmate mijn verslaving de overhand kreeg. Hoe erger verslaafd hoe onhandiger ik mijn delicten pleegde. En pas toen ik mijn verslaving onder de knie kreeg, viel ook de aantrekkelijkheid van die delicten in het water. Zo heeft alles met alles te maken. En zo vind ik het ook volstrekt logisch dat schuldgevoel stopt zodra de verslaving verdwenen is. Dat is dan een van de voordelen van een nuchter bestaan!

9. ik ben zelf bezig met dingen uit het (vroege) verleden te zien zoals ze gegaan zijn – zonder verbittering – soms is dat lastig – moet mijn kop erbij houden anders ga ik zo weer onderuit – ik moest eerst 50 worden om het verleden een plaats te kunnen geven: denk bijvoorbeeld aan het ouderlijk huis – had afgesproken met vader te gaan fietsen en was 10 minuten te laat – vader heeft toen een week niet met me gepraat – er waren veel geheimen – zo denk ik bij mijn vader: zou hij ‘fout’ zijn geweest in de oorlog? – het is te gemakkelijk om hem een klootzak te vinden – ‘een onmogelijke man’, zei eens iemand – en dat vond ik een prima uitdrukking – het gevolg was vele jaren te moeten ontvluchten uit die puinhoop – lukt nu pas een beetje na vele jaren spijt – nou schuld? pas de laatste jaren valt een en ander op vruchtbare grond – stel dat ik supporters op de achtergrond had…..

10. hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A ter afsluiting het woord; hij zegt: ik heb hier weinig aan toe te voegen – heb wel de indruk dat mijn onrust vooral positieve kanten heeft – herken ook dat ik iets moet gaan doen: kortom, ik ga ermee aan de slag, bedankt!

Aansluitend draagt eenieder enig geld af in de groepspot en wordt de bijeenkomst gesloten. Nota bene: 2e paasdag is er geen groep!

———————————————-